Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

3 Ο Charlie Parker Στο Ξενοδοχείο Ιδιοφυϊα: 025.The Lost Decade

Download
Για την επίσημη ιστορία της jazz η δεκαετία του ' 70 είναι η δεκαετία της παρακμής. Μέχρι την προηγούμενη άνοιξη είχα την ίδια αντίληψη, ώσπου κάποια ακούσματα άρχισαν να με εκπλήσουν ευχάριστα... Έτσι αποφασίσα να πάρω τον μουσικό γκασμά, που έχουμε πρόχειρο εδώ στο radiodada, να "σκάψω" κάτω από την επιφάνεια του mainstream και να αρχίσω να ανακαλύπτω τις μουσικές κολλεκτιβές, τις ανεξάρτητες δισκογραφικές εταιρίες, την ανυπότακτη δημιουργικότητα των μουσικών της jazz. Και τελικά δεν ήταν καθόλου μια "χαμένη δεκαετία"!
Καλή ακρόαση και καλό κουράγιο σε όλους...

3 σχολίασαν:

The freebarberscut είπε...

Απο την εισαγωγή μας κέρδισες το ενδιαφέρον αγαπητέ "ξ", η επειθυμία μου για sampling αναστήθηκε στο άκουσμα της μελωδίας και του ρυθμού του κόντρα μπάσου αποδεικνύωντας πως στην μουσική δεν υπάρχουν κακές αλλα ανεξερέβνητες δεκαετίες (Σου θυμίζω τι λέγαμε κάποτε για την δεκαετία του "80). :-)

Ανδρέας Ζαβιτσάνος είπε...

Φίλτατε συνάδελφε, η αλήθεια είναι ότι για μένα η δεκαετία του εβδομήντα, όσο αφορά τις ΕΠΑ, τελειώνει εκεί γύρω στον Δεκέμβρη του 1972. ( Δεν ξέρω, αν γνωρίζεις, αλλά ήμουνα παρόν στις ηχογραφήσεις του ΒΙΕΤΝΑΜ από τους Ρεβολουσιονάρυ Ανσάμπλ. Έζησα τη Λοφτ φάση και θα συνέχιζα, αν δεν διαφωνούσα με τον Μπράδερ-Α. Ήταν, όντως, ένα όνειρο σχεδόν φουριερικό...) Μετά τα φάρμακα σκλήρυναν αρκετά. Η καταστολή και η βαρβαρότητα ήταν αναμενόμενα, όπως κι όλος ο απόηχος μιας κάποιας παρακμής, ηχητικής κι όχι μόνο, αν μου επιτρέπεις. Τέλος πάντων, καλώς ή κακώς το εβδομήντα θα περιγραφεί καλύτερα στη Νέα Υόρκη και τα λευκά αποπροσανατολισμένα παιδιά της...

Πάντως, το ταξίδι σου αυτό ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον. Και σίγουρα καταλαβαίνω, ότι δεν μπορούσες να παίξεις με μουσική που τις περισσότερες φορές ξεπερνούσε ακόμα και τα 22 λεπτά το κομμάτι. Κάπως έτσι, ήταν το χάσιμο του λοφτ. Σίγουρα ψυχοτρόπο, αλλά για μένα όχι αδιέξοδο. Τουλάχιστον στην αρχή...

Και πάλι, ευχαριστούμε.

daddy-o είπε...

Freebarberscut... Κατά κάποιο τρόπο έχεις δίκιο, στη μουσική δεν υπάρχουν κακές αλλά ανεξερεύνητες δεκαετίες. Όσο για την επιθυμία που σου ξύπνησε η εκπομπή, υπάρχει η εξής παιγνιώδης "αντίφαση": ενώ η jazz της δεκαετίας του '70 είναι αρκετά απαξιωμένη στα αυτιά των περισσότερων τζαζόφιλων, είναι ταυτόχρονα και η πλέον "σαμπλαρισμένη" περίοδος από d.j.'s και λοιπούς συγγενείς! Σ'ευχαριστώ για την ακρόαση, ειδικά σε αυτή την εκπομπή...

Ζαβιτσάνε... Σκοπός μου δεν ήταν να παρουσιάσω μόνο τη σκηνή των νεοϋορκέζικων lofts, αν ήταν έτσι θα είχαμε όντως πέσει πάνω σε μεγάλο χάσιμο. Επίσης σύντροφε, αν διέκρινες τον "απόηχο μιας παρακμής", πιστεύω ότι έχεις δίκιο. Ακόμη και σε πολύ πολύ καλά jazz δισκάκια εκείνης της δεκαετίας υπάρχει αυτή η "αίσθηση", μια απλή σύγκριση με τις ηχογραφήσεις της δεκαετίας του '60 μπορεί να την επιβεβαιώσει! Αυτό που ήθελα να δείξω δεν ήταν ότι η δεκαετία του '70 υπήρξε μια δεκαετία ακμής για την jazz. Ήταν ότι τότε είχε δημιουργηθεί μουσική πολύ πιο αξιόλογη απ'όσο θα αντιλαμβανόταν μια επιφανειακή ανάγνωση, και με έναν τρόπο που άφησε μια κληρονομιά αυτοαξιοποίησης, χρήσιμη και σε άλλα μουσικά είδη... Όσο για την διάρκεια των κομματιών, αγαπητέ Ζαβιτσάνε, έπεσες διάνα! Ήταν ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα μιας, ούτως ή άλλως, δύσκολης εκπομπής.

Δημοσίευση σχολίου