Πέμπτη 12 Απριλίου 2012

17 Ήρθε Η Ώρα Του Ζαβιτσάνου: 002.Ο Ιούδας Φιλούσε Υπέροχα

Download
Ο Ζαβιτσάνος σε πλήρη αντιστοιχία και ενσυναίσθηση με το Θείο Πάθος, περιγράφει την επικολυρική ιστορία του καρδιακού του φίλου και προφήτου απ΄το Minneapolis, Μπόμπυ Ζίμμερμαν, ο οποίος μέσα σε δυο σχεδόν χρόνια, από το καλοκαιράκι του 1964 εως το καλοκαιράκι του 1966, κατάφερε να απατήσει τις Γραφές, να πολλαπλασιάσει τα ψάρια, να περπατήσει πάνω στο νερό, να θεραπεύσει τους τυφλούς, να διαλύσει και να ξανακτίσει το Ναό του Σολομώντος και τέλος να σταυρωθεί και κατόπιν ν' αναστηθεί. Κι όλα αυτά βάζοντας απλώς το δάκτυλο στην πρίζα.

...Και το μήνυμα του Προφήτου: ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΚΕΦΑΛΙ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΕΝΑΝ ΓΛΟΜΠΟ.

17 σχολίασαν:

Ανώνυμος είπε...

εύγε!

vas είπε...

Χαιρε
πραγματι πολυ ευστοχες αντιστοιχιες και πολλα αποκαλυπτικα ντοκουμεντα που φυσικα μονον εσυ ως ανθρωπος του περιβαλλοντος του Προφητου, εδω και πολλα χρονια μπορουσες να προσκομμισεις....
Επετρεψε μου ομως με τν ευκαιρια της ημερας να συνεισφερω με μια ανεκδοτη ιστορια οπως δεν υπαρχει στις γραφες για το θειο παθος οπως μου τη μετεφερε η μικρασιατισσα η γιαγια μου.
Το βραδυ εκεινο λοιπον μετα το μυστικο δειπνο ο μεσσιας με τον Ιουδα πηγανε σε ενα μπαρ που επαιζε σκυλαδικα να πιουνε ενα ουισκυ. Ο μεσσιας στο μπαρ εμφανως προβληματισμενος επινε μονος ενω ο Ιουδας καθοταν με κατι γνωστους σε ενα τραπεζι πιο διπλα. Σε καποια στιγμη ο Ιουδας σηκωνετε και παει προς το μπαρ σε μια ακομα προσπαθεια να ριξει σταχτη στα ματια και λεει.

" Οταν μπηκες κατω απ το φορτηγο και εβαλες την πλατη να σηκωσεις τη καμπανα ειπα αυτος ο ανθρωπος κρατα γερος πατερα γυναικα τρια παιδια αρρωστη αδερφη εμενα, τους φιλους του, τον ΠΑΟΚ και η ζωη πως τον πληρωνειμε ψιχουλα με τιποτα. ΘΑ ερθει μια μερα ομως που θα μας θυμηθουν θα πουν πως ζησαμε και μεις."
Εκει ο Μεσσιας δεν αντεξε σηκωθηκε απ το μπαρ και απευθηνομενος στο μπαρμανο ειπε
"Κερασε τον κατι να σταματησει"

τα υπολοιπα ειναι γνωστα......

Ανώνυμος είπε...

Δεν φτάνει που το radiodada σε πήρε κάτω από την στοργική του φτερούγα για να σε προστατέψει από τις σειρήνες του καπιταλισμού, δεν φτάνει που σου δώσαμε φωνή, κύρος, λεφτά, ναρκωτικά γυναίκες και δόξα γραμμένη με χρυσά γράμματα στην ιστορία του ραδιοφώνου, ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ που πλέον μπορείς ΝΑ ΑΝΑΦΩΝΗΣΕΙΣ κάθε πρωί στον καθρέφτη:

ΝΑΙ!Επιτέλους μετά από δεκάδες εξευτελισμούς και την κρισάρα της ΓΣ του radiodada είμαι επιτέλους ισότιμο μέλος, καλύτερος ανάμεσα στους καλύτερους, ισάξιος ανάμεσα στους ισάξιους, δοξασμένος ανάμεσα στους δοξασμένους.

Δεν φτάνουν ΟΛΑ αυτά... Και τι κάνεις; Ποια είναι η ανταμοιβή όλων υμών, που πιστέψαμε σε σένα; Που δείξαμε εμπιστοσύνη στις προφητείες; Που νιώσαμε το διαλεχτικό υλισμό να κλωτσάει τα σωθικά μας κάθε φορά που μας κοίταζες με αυτό το αθώο βλέμμα, λέγοντας μας: Να μια εγελιανή φιγούρα!

Δεν φτάνουν όλα αυτά και ποια η ανταμοίβη μας;

Πως η ιστορία έρχεται να μας επιβραβεύσει;

Πως η μοίρα έρχεται να μας χτυπήσει;

Με ένα αφιέρωμα στον ΠΡΟΔΟΤΗ...

Thanx ρε...

Ανδρέας Ζαβιτσάνος είπε...

Συγγνώμη, ειλικρινώς, που άργησα να σας ευχαριστήσω για τα σχόλια σας, εσάς αγαπητέ Δρόμε Απίστευτε για την τρυφερή κι ένθερμη λακωνικότητά σας, και φυσικά εσάς, τολμώ να σας πω σύντροφο πια, φίλτατε ΒΑΣ. Είμαι βέβαιος, ότι κι εσείς ήσαστε παρόν στο Συνέδριο της Βόλβης. που έθεσε τις βάσεις και τις αρχές για την ιστορική πλέον μετέπειτα πορεία μας,

Δυστυχώς, βέβαια, για άλλη μια φορά η υποδιεύθυνση του Σταθμού, στάθηκε κατώτερη των περιστάσεων. Έχοντας (μάλλον πλέον σίγουρα φετιχιστικά) αφεθεί στον άδοξο, αδιέξοδο, αδικαιολόγητο, αδόκιμο, αδιάλαχτο, κι εννοείται δογματικό δρόμο της λαϊκίστικης φολκολογίας, ωσάν νέος Κομματικός Επίτροπος Για Την Λαϊκή Εκπαίδευση Του Ηρωϊκού Πλήν Τίμιου Προλεταριάτου, ριχνει στο πυρ το εξώτερο το ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ, το ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ, το ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΟ, το ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ, το ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟ, το ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟ, το ΡΗΞΙΚΕΥΘΟ, το ΜΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΕΞΕΓΕΡΣΙΑΚΟ.

Ε λοιπόν, όχι κύριε, δεν θα σας αφήσουμε να κάνετε κι αυτήν την ψηφιοποιημένη ραδιοσυχνότητα ένα ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΓΚΟΥΛΑΝΓΚ.

ΥΓ. Θα ήθελα, από αυτό το βήμα επίσης, να δηλώσω την αμέριστη αλληλεγγύη μου στον ΑΚΗ, που τούτες τις γιορτινές μέρες βρίσκεται κλεισμένος στα κελιά της ΓΑΔΑ.

Σύντροφε, θα ΄μαι μαζί σου μέχρι το γκρέμισμα και της τελευταίας φυλακής.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

daddy-o είπε...

Αχ καλέ μου Ζαβιτσάνε...

Ήταν που λες φθινόπωρο του '89 όταν, στο ξεκίνημα μιας παράξενης και ασθμαίνουσας εφηβείας, η δόλια η μάνα μου άρχισε να διαισθάνεται πως ο κανακάρης της θα μπορούσε ίσως να καταλάβει το λόγο του προφήτη. Μου έφερε λοιπόν για δώρο ένα κασσετόφωνο και μια κασσέτα: το Highway 61 Revisited του κυρίου Zimmerman!
Θυμάμαι λοιπόν Ζαβιτσάνε την εφηβική έκπληξη μπροστά στο διαφορετικό και στο αυθεντικό, θυμάμαι το στομάχι μου να γίνεται κόμπος απέναντι σε κάτι που ένιωθα αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω, θυμάμαι έπειτα το Like A Rolling Stone να γίνεται το μαγικό μου χαλί εκείνες τις νύχτες.

Επίσης θυμάμαι, αγαπητέ Ανδρέα, πως μετά από εκείνη την πρώτη επαφή με τον προφήτη ότι πραγματικά αγάπησα από το αμερικάνικο rock ήταν επηρεασμένο από τη μουσική του...

Πολύ όμορφη εκπομπή. Σ'ευχαριστούμε ειλικρινώς Ζαβιτσάνε!

Ανώνυμος είπε...

Πάντως σοβαρά τώρα αν και πολύ απέχω από το να είμαι πολιτικαλ κορρέκτ ήδη με τον Ντίλαν υπάρχει ένα σοβαρό θέμα. Και το θέμα δεν είναι η ηλεκτρική του κθάρα και άλλοι τέτοιοι δευτερέυοντες φορμαλισμοί. Το θέμα είναι ότι στην διαδικασία -ιστορική, κοινωνική και οικονομική- όπου οι λαϊκές μουσικές των πόλεων μετατρέπονται από κομμάτι της ζωής των κοινοτήτων σε εμπόρευμα του μεταφορντικού καπιταλισμού ο Ντίλαν ανάμεσα σε πολλούς άλλους (αλλά ειδικά σε ότι αφορά την φολκ ο βασικός) έπαιξε το ρόλο της αλλαγής αυτής.

Ετσι και αλλιώς αν δεν ήταν ο Ντίλαν θα ήταν κάποιος άλλος. Δεν έχει σημασία έτσι και αλλιώς το πρόσωπο.

Ή είμαστε διαλεχτικοί υλιστές ή όχι ναούμ... :Ρ

Ανδρέας Ζαβιτσάνος είπε...

Αγαπητέ κύριε Ντάντυ, ευχαριστούμε θερμά για τα σχόλιά σας. Ελπίζω να έχετε ακόμα μαζί σας το μεταφορντικό εμπόρευμα, που λέει και ο υποδιευθυντής.

Κύριε υποδιευθυντή, συγχωρέστε με, ίσως φταίει η εμμονή μου στα χειρόγραφα του 1844, αλλά θαρρώ, πριν οι λαϊκές μουσικές από κομμάτι της ζωής των κοινοτήτων μετατραπούν σε εμπόρευμα του μεταφορντικού καπιταλισμού, η ίδια η ζωή των κοινοτήτων, δηλαδή οι άνθρωποι, είχαν μετατραπεί σε εμπόρευμα. Δυστυχώς, ήταν αυτό που είπαμε, η αλλοτρίωση ένεκα της καταναγκαστικής συνθήκης της μισθωτής εργασίας. Και ναι, σημασία δεν είχε το πρόσωπο, αλλά τα πρόσωπα. Και περισσότερη ακόμη σημασία, αυτό που λέμε κοινωνικός ανταγωνισμός.

Άλλωστε το Γουάτς έχει πόλλα να προσφέρει πάνω στο θέμα λαϊκή κουλτούρα και μεταφορντικό εμπόρευμα με την έτσι κι αλλιώς αμείλικτη ΕΜΠΡΑΚΤΗ ΚΡΙΤΙΚΗ του και στα δύο.

Φίλτατε, είμαστε διαλεχτικοί υλιστές, αλλά όχι τύπου Πλεχάνωφ. Όπως λέει κι ο θείος:

Je ne suis pas marxiste.

Ανώνυμος είπε...

Δεν διαφωνώ αλλά έχε υπόψην σου ότι η μετατροπή της ζωής των κοινοτήτων ούτε καν ακόμα τώρα δεν είναι καθολικά κυριαρχούμενη από το εμπόρευμα στο βαθμό που αυτές οι κοινότητες αγωνίζονται. Είναι όλα ένα πεδίο ταξικής σύγκρουσης ανευ τετελεσμένων καταστάσεων... Και με αυτή την έννοια η ίδια η μουσική είναι ένα τέτοιο πεδίο.

Ανδρέας Ζαβιτσάνος είπε...

Mάλλον δεν το περιέγραψα αρκούντως κατανοητά. Όταν λέω εμπόρευμα,
εννοώ πρώτα και κύρια τη μετατροπή της ελεύθερης ανθρώπινης
παραγωγικής δραστηριότητας από τέτοια σε συνθήκη -και εδώ δυστυχώς
δεν μπορώ να το πω διαφορετικά παρά μόνο KATANAΓKAΣTIKH- μισθωτής
εργασίας. Δηλαδή τη μετατροπή του παραγωγού του πλούτου (πες τον και
εργάτη) σε προϊόν με καθορισμένη αξία χρήσης, όσο και με αξία
ανταλλακτική, δηλαδή σε EMΠOPEYMA. Tώρα, καλώς ή κακώς, αυτή η
εμπορευματική σχέση, αρχικά αναγνωρίσιμη εντός της παραγωγικής
διαδικασίας (εργασία), στο μεταφορντικό οικονομικό μοντέλο, διαχύθηκε
σε κάθε έκφανση της κοινωνικής οργάνωσης της ζωής. Ήταν αυτό που
κάποιοι λατίνοι προφεσσόροι είπαν, KOINΩNIKO EPΓOΣTAΣIO.

Mε αυτή την έννοια το Nιούπορτ του '65, με την εξηλεκτρισμένη
(δυστυχώς, διαλεχτικά πρέπει να συνδέσουμε τη μορφή με το περιεχόμενο
και τη μεταξύ τους πάλη) κριτική του, ήταν σαν την Oυγγαρία του '56,
το Bερολίνο του '53, τον Mάη του '68.

Eξάλλου, τέσσερα χρόνια μετά, τον Oχτώβρη του '69 στο Tσικάγο,
διακόσια φρικιά για δυο μέρες πραγμάτωσαν το ρητό του Προφήτου:

YOU DON'T NEED A WEATHERMAN TO TELL YOY WHERE THE WIND BLOWS

root είπε...

Εκπληκτική εκπομπή! Τη χρειαζόμουν για να βάλω κάποια πράγματα σε μια σειρά σχετικά με τον ντυλαν.

Τώρα, σχετικά με την αλλοτρίωση, παρότι η ζωή έχει μεσολαβηθεί σε τεράστιο βαθμό από το εμπόρευμα, πιστεύω ότι πέραν των στιγμών που ο κοινωνικός ανταγωνισμός φτάνει σε peaks, υπάρχουν και οι άλλες, μικρές, καθημερινές στιγμές άρνησης που είναι εξίσου σημαντικές για την ιστορική κίνηση.

Τώρα θα πω μια βλακεία, που μπορεί να σηκώσει μεγάλη συζήτηση για το τί είναι εμπόρευμα και τί αλλοτρίωση, αλλά σκέφτομαι ότι πολλοί από εμάς ανήκουμε σε μια γενιά που ποτέ, μα ποτέ, δεν έχει πληρώσει cent για μουσική.

Τεσπα, μπράβο ξανά!

ΥΓ. Κι εγώ μετά την προηγούμενη εκπομπή νόμιζα ότι ο ντύλαν ήταν το alter ego της miki obata στις ΗΠΑ :)

Ανώνυμος είπε...

Καλά την έχουμε σκίσει τη γάτα λέμε και το έχουμε παραξεφτιλίσει. Εν συντομία...

Το εμπόρευμα το ίδιο δεν είναι μια παγιωμένη συνθήκη έτσι και αλλιώς και με αυτή την έννοια εμπεριέχει εκτός από ένα σωρό αξίες, κεφάλαια ζωντανές ή ψόφιες εργασίες και την ταξική σύγκρουση.

Και δύο. Όληηηη η δεκαετία του '60 είναι μια λεηλασία της μουσικής βιομηχανίας πάνω στις κοινοτικές μουσικές... Ο Ντίλαν είναι μία σχετικά αξιοπρεπής περίπτωση μέσα σε αυτή τη συνθήκη....

Τεσπα αει να παμε να ετοιμάσουμε καμιά εκπομπή. τώρα...

πακιμποη είπε...

αγαπητε ζαβι και συναυτώ. γεννήθηκα τη δύσκολη δεκαετία του 80 τότε που ο μπομπ περνούσε την πεφωτισμένη του περίοδο, οπότε και αναπόφευκτα στις κασέτες που έπαιζε το αμάξι τα πρώτα τραγούδια που άκουσα ήταν από το δίσκο του shot of love και συγκεκριμένα τα property of jesus, dead man και trouble εκ των οποίων στο τελευταίο ευθαρσώς αναφέρει "revolution ain' t no solution for trouble". Παρόλα αυτά ακόμα και τώρα που αντιλαμβάνομαι το περιεχόμενο των τραγουδιών αυτών, και για λόγους που ίσως άπτονται της διερεύνυσης της σχέσης ανάμεσα σε ψυχοσεξουαλική ανάπτυξη και μουσική, δεν μπορώ να πω ότι τα ακούω μετά βδελυγμίας. Αυτά περί πολίτικαλ κορέκτνες...

Κατά τα άλλα παρασυρμένος και από τον τίτλο αλλά και ίσως και από το πνεύμα των ημερών ήμουν σίγουρος ότι θα άκουγα μια έκπομπή αφιερωμένη στο θρησκευτικό ντύλαν. Αν και διαψεύστηκα γρήγορα παρόλα αυτά την απήλαυσα...

θενξ

Y.Γ. ο mr jones είναι από τα αγαπημένα μου! είναι κομματάρα τρελή και νομίζω ότι ταιριάζει και σε κάποιους από εμάς του "πολιτικούς" κι εμού συμπεριλαμβανομένου

Ανδρέας Ζαβιτσάνος είπε...

Φίλτατε Στορμράιντερ, ευχαριστούμε δια την ακρόασην. Αν ζητάτε το alter ego της φίλης Μίκι, ψάχτε προς Έλτον Τζον μεριά. Αγγλοσάξων, μέγας.

Αγαπητέ Πάκιμποη, φαντάζομαι έχετε ακούσει και τον ύμνο (σχεδόν βολταιρικό) του Ντύλαν για τον θεό. Το αλήστου μνήμης Gotta Serve Somebody, από το Slow Train Coming, του '79. Μετά ακολούθησε και το θρυλικό Saved, του '80, στο οποίο πλέον έχουμε και τη γουντιαλλενικού τύπου μεταστροφή ενός εβραίου σε χριστιανό. Μεγάλες στιγμές. Ιδού ο πνευματικός του Μπόνο.

ΥΓ. Ο Γιαννάκης ο Λένον για τον κύριο Τζόουνς, έγραψε το στιχάκι: ...feel so suicidal just like Mr. Jones... στο Yer Blues από το Λευκό άλμπουμ, του '68.

ΥΓ2.Κύριε υποδιευθυντά, συγχωρέστε με, αλλά με κανέναν τρόπο δεν προσπάθησα ή θέλησα να δώσω έναν ορισμό του εμπορεύματος ή του τάδε ή του δείνα. Προσπάθησα, με έναν μάλλον πιο αρνητικό λόγο σε σημείο δογματίζουσας αυτοϊκανοποίησης, είναι αλήθεια,να θέσω στο κέντρο της διαμάχης όχι μια δραστηριότητα (πχ. την εργασία, τη μουσική, το σεξ κτλ.) αλλά το άτομο, το πρόσωπο. Kαι μάλιστα, το πρόσωπο χωρίς απαραίτητα την σφραγίδα του κοινοτικού. Kαι αυτό, γιατί νομίζω ότι το κοινοτικό, ή η κοινότητα εν γένει, δεν αποτελεί a priori θεματοφύλακα κανενός (υποκειμένων και αντικειμένων συμπεριλαμβανομένων).Άσε, που μέσα σ'αυτόν τον ψεύτη τον ντουνιά, που έχει την εξαιρετική ικανότητα να μυθοποιεί (ακόμα κι αν φαίνεται ότι απομυθοποιεί) κάθε τι ιεροποιώντας το συνειδητά ή ασύνειδα, η αρχή της βεβηλώσεως γίνεται από επιτακτική, επιβεβλημένη.

Ανώνυμος είπε...

Να σε πω τώρα ότι ο Ντίλαν δεν βεβήλωσε τίποτα και ότι απλά εμπορευματοποιήσε; Να σου πω ότι το άτομο δεν είναι τίποτα το κόμμα είναι τα πάντα; Αστα τα φυλάω απο κοντά μαζί με άλλες μεθόδους μεταπείσεως που έμαθα στις θάλασσες της νότιας Κίνας... :Ρ

Ανώνυμος είπε...

υπέροχο κ.Ζαρβιτσάν το μεσοδιάστημα από το all i really want to do στο it ain't me..
φαντάζομαι ότι συμφωνούμε πως το τελευταίο είναι "το" τραγούδι του ρόμπερτ...

Ζαβιτσάνος είπε...

Κοιτάχτε να δείτε, φίλτατε ανώνυμε, δεν γνωρίζω αν είναι "το" τραγούδι του Μπόμπι, σίγουρα όμως, είναι ο καλύτερος τρόπος, για να πεις σε μια τύπισσα, όπως η Μπαέζ..."πάω στο περίπτερο για τσιγάρα¨...

ΦΡΑΓΚΟΣ ΠΑΥΛΟΣ είπε...

Υπάρχει κάποιος τρόπος να ακούσουμε τις εκπομπές 2,3 και 4.?

Δημοσίευση σχολίου